İzmir’in taş döşeli yollarından bir Ayşe Hanım da geldi geçti.
Kimlerin yüzünü okşamadı ki Körfezin serin ve nemli imbatı.
Hırçın dalgaların köpüklerinden kopan tuzlu damlacıklar kimlerin yüzüne dokunmadı ki?
Rüzgar Fars/İran lisanında “zaman” demekmiş!
Hani “yel üzere geçti” derler ya!
Ne yüksek seviyede beşerler çıkarıyor şu Batı Anadolu toprakları.
Yosun tutmayan rengarenk çakıl taşları, denize sert giren kayalıklar, akan yelle kayan martılar şahit buna.
Kim idi Ayşe Hanım? Ne iz bıraktı bize?
Ne anlatır onun hikayesinin yazılı olduğu soluk yapraklar?
Erkek hâkim bir toplumun içinden yükselen bayanlar o derin sağduyu ve kapsayıcılıklarıyla hayatı ilmek ilmek örüyor daima.
Ayşe Hanım’ın sesi çok uzaktan gelmiyor!
Onu bize mescitleri, medreseleri, mescitleri, kiliseleri, havraları ile 18.yüzyılın İzmir’i tanıtıyor.
Nice yaşanmışlıklar içinde seçkin bir hanım sunuyor günümüze geçmişi derin İzmir.
Onun yıllarında hoş İzmir, 1700’lerde, gitgide zenginleşen kozmopolit bir limandı.
Doğu Roma, Bizans İmparatorluğu devrinde Emeviler, Selçuklular, Haçlılar, Cenevizliler, Rodos Şövalyeleri ortasından el değiştirip duran kent, Türklerin bölgeye yerleşmesiyle siyasal istikrara kavuştu.
1082’de, Çaka Beyefendiyle İzmir ve etrafına giren Türkler fakat 1422 yılında Osmanlı ile birlikte kalıcı olarak bölgeye tümüyle hükümran oldular.
1528 yılında, yaklaşık 1150’si Türk, 150’si Rum, toplam 1300 kişilik nüfusuyla küçük bir köy olan İzmir, büyük bir atakla varlıklı bir kent olmaya yöneldi.
Nasıl?
Prof. Rauf Beyru’nun verdiği bilgilere nazaran: 1620’lerle birlikte, Padişah IV.Murat vaktinde Osmanlının İranlı Safevi Hükümdarlarıyla Irak’ın paylaşılması için giriştiği savaşlarda Doğu’nun mallarını Batı’ya taşıyan ünlü İpek Yolu inançsız hale gelmişti.
Savaşın yol açtığı düzensizlik, İpek Yolu’nun kıymetli duraklarından biri olan Halep’in yöneticileri, yüksek vergilerle tüccarları canından bezdirmişti.
Bu ortamda Halep’in, bilhassa güçlü Ermeni tüccarları, yabancı misyon temsilcileri kenti terk ettiler.
Sığındıkları İzmir açtı kucak onlara.
Akdeniz’den gelip Anadolu’nun içlerine giren bir körfeze sahip olan, Batı Anadolu’nun verimli ovalarına yakın İzmir, ticaret için çok uygun bir pozisyondaydı.
1566’da Osmanlının eline geçmesiyle, daha evvel Anadolu’nun Avrupa ile bağlantılarında işlek bir ticaret merkezi olan Sakız Adası eski değerini yitirmiş, Sakızlı tüccarlar ve Rumlar da ticaretin yükselen yıldızı İzmir’e taşınmıştı.
Gelişen mal alışverişleriyle Batı’dan, Frenklerin/Levantenlerin kente akını hızlandı.
Yahudiler ise 1590’lı yıllardan itibaren, bilhassa Selanik’ten göçüp İzmir ve etrafına yerleştiler.
Bu gelişim İzmir’i Akdeniz’in parlak bir limanı haline getirdi.
Ve İzmir aldı yürüdü!
İhtişamlı köşkler, konaklar, yalı konutları ortaya çıktı.
Tabii ki varsılın eline el açan yağınla yoksul fukara da üredi kentte.
Çok eski çağlardan beri yoksulluk varsıllığı sırtında taşıyor.
Dengeli toplumsal ilgilere kesinlikle yaklaşacak, eşitlikçi toplumsal bağlantılar kuracak bir gün insanlık.
Bugünkü Kordon uzunluğuna, deniz kıyısına sıkışmış, girişi çıkışı kabadayılara karşı Osmanlı neferleriyle korunan Frenk/Levanten Mahallesi epeyce zengindi o periyot. Farklı bir hayat biçimi vardı orada.
Denize sıfır yalı meskenleri, gerilerindeki depolarıyla Avrupa’ya ticaretin köprüsüydü.
Günümüz Kahramanlar semtinden Kordon-Alsancak’a kadarki alanda Ermeni ve Rum Mahalleleri oluşmuştu.
Kadifekale’ye dayanan, Kale’nin eteklerinden Konak’a kadar olan bölge de Türklerin yaşadığı etraftı.
Kemeraltı’nda, Havra sokağı dolaylarına da fakir Museviler yerleşmişti. Sonraları, güçlü olanları daha güneyde deniz kıyısına, Karataş’a taşındılar.
Bugünkü Kemeraltı’ndan içe yanlışsız, Hisar Mescidine kadar giden, oradan, kısa bir kavis yaparak tekrar denize hakikat yönelen bir çizgi içinde kalan alan, küçük bir koy, deniz idi.
Bu İç Deniz yıllarca İzmir’e hizmet eden küçük bir liman olarak değerlendirildi.
Kemeraltı Caddesi tahminen de rıhtımıydı bu limanın.
Kuzey ucunda limanı korumak için yapılmış “Okçu Kalesi” ismi verilen, güçlü taş surları olan bir kale bulunuyordu.
İlk defa Bizanslılar tarafından 14.yüzyılda yapılmış olan bu kale uzun yıllar “San Pietro Kalesi” olarak anılmıştı.
Türkler ona “Okçu Kalesi” dediğine nazaran, demek ki eski vakitlerde oklarla korunuyordu İç Liman.
Süreç içinde küçük limanın denizi, evvelce Değirmen Dağı denen Eşrefpaşa semti etrafındaki yükseltilerden inen yağmur sularının taşıdığı birikintilerle yavaş yavaş doldu.
Bu toplumsal ve coğrafyasal ortamda ticaretçi Frenkler çoklukla varlıklı, Ermeniler ve Rumlar çoğunlukla sanatkâr ve esnaf, Museviler çok yoksul idi.
Müslüman halk ise kırsalda toprakla uğraşıyor, grup biçiyordu. Çiftçiydiler. Natürel onların da onlara hükmeden Ağaları, Beyefendileri vardı!
Geniş toprak sahibi Türk Ağalar Devletle iç içeydi. Osmanlı ismine vergi topluyor, güvenliği sağlıyor, ticaret yapıyorlardı.
Görünür bir varsıllık içindeydiler.
Kurumsal ve eylemsel olarak dini ve kültürü yaşatan da onlar idi.
Konu üzerine geniş bir araştırma yapan, Urfa-Harran Üniversitesinden Yasin Taş’ın aktardığına nazaran: İzmirli Ayşe Hanım bu eşraftan, Derviş Ağazade Mehmet Efendi’nin kızıydı.
Kökeni, toplumda çok hürmet gören dervişlere dayanıyor olmalıydı.
Prof.Mehmet Demirci’ye nazaran İzmir o periyotlar bir dervişler yatağıydı.
Dervişler; İslam’a sadık, kurallarını yerine getirmeyi kabul etmiş, Allah’a bağlanmış, Mürşidinin (yol göstericisinin) öğretisi doğrultusunda yaşayan şahıslardı.
Kendilerinden çok Allah yolunda özgeciydiler.
Uzun yıllar Hıristiyanlığın yaşandığı Anadolu yavaş yavaş, içine kendine mahsus birikimleri de katarak İslam’ı içselleştiriyordu.
Ayşe Hanım’ın bu türlü bir ada sahip dedesi Derviş Ağa Ödemiş’in Birgi kazasından Hacı Ali Efendi’nin oğlu idi.
“Hacılık”, kıymetli bir sıfattı Türk soylular ortasında.
Varlıklı insanların, Hacc’a gitmesi, Hacı olması toplum içinde çok muteberdi.
Yerine getirilmesi bir İslami ödev olmasının yanı sıra Hacı ya da Hacce (kadın hacı) olan şahıslardan beklenen davranışlar “yücelikti”.
9.Yüzyılda yaşamış İmam Buhari’nin aktardığı Hadis’e nazaran “kim Allah için hacc eder de makûs kelam ve davranışlardan sakınır ve günahlara sapmazsa annesinin onu doğurduğu günkü üzere günahlardan arınmış olarak (evine) dönerdi.
“Kul hakkı” yemek bunun dışında tutulmuştu. Çok büyük bir bağışlanamaz günahtı bu.
Bugün bile, örgütlenmemiş insanların “hak ettiğine”, “emeğine” yok değerine el koyanlar yok mu?
Günümüzde Ödemiş’in bir mahallesi olan Birgi, 13.ve 14. Yüzyılda, Osmanlı daha Batı Anadolu’ya hâkim olmadan evvel, bu bölgede varlık gösteren Aydınoğulları Beyliğine başşehirlik yapmış bir yerdi.
Bugün de o vakitlerle bağlı, kendine mahsus klâsik mimari dokusunu koruyor.
Ayşe Hanım’ın babası Derviş Ağazade Mehmet Ağa bölgede kelamı geçen, bir ayan ve mütesellim idi.
Bu işi yapanlar Devlet ismine vergi toplar, belirli bir kısmını kendine alır, gerisini İstanbul’a, Sultan’a gönderirdi. Savaş vakti da asker verirdi Ordu’ya.
Kırsal alanda bu türlü bir sistem kurmuştu Osmanlı.
Yasin Taş’ın bildirdiğine nazaran Dervişzade Mehmet Efendi bu işlerinin yanı sıra Devlet’in bu bölgede, denizlerdeki gücünü de gösteren bir kişiydi.
“Derya Beyi” deniyordu ona. Osmanlı Donanmasına gerektiğinde gemi ve asker sağlıyordu.
Bu yetkiyle Midilli, Sığla (İzmir) ve Muğla (liva denen) sancaklarında devlet ismine Mutasarraflık, mülki amirlik yaptı.
Dervişzade Mehmet Efendi, Derya Beyefendisi olarak başkentle ortasında kimi meseleler yaşasa da İzmir’de Devlet’in en yüksek vazifelisi olmuştu.
Osmanlı paşalık unvanı da vermişti ona.
Oğulları İsmail Paşa ve Ali Beyefendi de babaları üzere Devlet hizmetinde denizci, kaptan olarak misyon yaptılar. İsmail Paşa bir orta Tersane yöneticiliğinde de bulundu.
İşte Ayşe Hanım İzmir’de siyasal ve toplumsal olarak bu türlü güçlü ve varlıklı bir ailenin kızıydı.
O da bu gücü ve varlığı, büyük bir maharetle, kendi varsıl hayatını sürdürme dışında, toplumsal fayda için kullanmasını güzel bildi.
Tabii ki bu türlü bir hanıma uygun bir eş bulunmalıydı.
Ayşe Hanım, bir öteki saygın İzmirli, Hazinedarzâde Mustafa Efendi’nin oğlu Müderris Mehmed Efendi ile evlendirildi.
Devletin bir cins para işleriyle ilgili olması mümkün Hazinedarzâde ailesi Bergama kökenliydi.
Bergama’yı saran Madra Dağı’nın poyrazını, bitek Bakırçay Ovası toprağının kokusunu tanıyorlardı kesinlikle.
İzmir’de tanınmış, yüksek seviyede bir müderris (medrese/okul hocası, öğretici) idi Hazinedarzâde Mehmet Efendi.
Muhtemelen akrabaları olan, yeniden Hazinedarzade tanınmış İbrahim ve Ali Paşalar, dünürleri Dervişzade Mehmet Efendi/Paşa ile birebir devirde misyon yapmış Osmanlının, bölgedeki ileri gelen denizcileriydi.
İzmir, denizlerin değerinin farkında, bu tarafta Devlet adamları yetiştiriyordu.
Dervişzade Ayşe Hanım ile Hazinedarzade Mehmet Efendi bu ortamda evlenmiş olmalılar.
Aralarında büyük bir “aşk” olup olmadığı bilinmiyor.
İzmir’in güçlü ve aktif ağaları o vaktin Kasap Hızır (Hisar mescidi çevresi) ve Cami Atik Mahallelerinin belli bölümlerinde oturuyorlardı.
Zaten İzmir neredeyse bu iki büyük mahalleden oluşuyordu.
Ayşe Hanım ve eşi Mehmet Efendi de bugünkü İki Çeşmelik’ten Beyefendiler Sokağına uzanan Cami Atik (Eski Cami) Mahallesinde, deniz kenarında büyük bir konakta yaşadılar.
Bu bölgedeki gösterişli konaklar haremlik ve selamlık olmak üzere iki katlıydı. İçlerinde hamamları, bahçelerinde havuzları, fıskiyeleri vardı.
Rüya üzere bir hayat olmalıydı bu zenginlik içinde.
Prof.Rauf Beyru’ya nazaran İzmir’i ziyaret eden Avrupalı gezginler, bu mahallenin, konaklarının hoşluğu karşısında hayranlıklarını saklayamıyorlardı.
“Küçük Paris” diyorlardır bu bölgeye.
Önceleri Kadifekale eteklerinde yaşayan Türklerin zenginleri, vakitle denizin doldurulmasıyla oluşan bu bölgeyi imar etmiş, mescitler, mescitler, hanlar, medreseler, şadırvanlar, hamamlar, sebiller ile donatmışlardı.
Giderek İzmir’in bu köşesi, Müslüman ahali için kentin ve ticaretin, Devlet idaresinin merkezi durumuna gelmişti.
Tabii ki bu zenginliğin toplumun her kesitine yansımadığı, yoksulluğun da diz uzunluğu olduğu ortamda Ağaların “hayırseverlikleri” gerekli oluyordu!
Ramazan ayında, bayramlarda ve kandil günlerinde Müslüman mahallerinde zenginler tarafından kurbanlar kesilir, yemek kazanları kaynar, muhtaçlık sahiplerine yiyecek dağıtılırdı.
Konakların kapıları arkasına kadar açılır, bahçelere kurulan büyük sofralarda, kalaylı sinilerin etrafına toplanan yoksul fukara karnını doyururdu.
Onun için mi yıllardan beri “her gün bayram olsa” der, yoksul çocukları?
Ayşe Hanım işte bu türlü bir etrafta, bu türlü bir birikim ve görgü içinde yetişmiş, yaşamıştı.
Babası ölünce büyük bir miras kaldı Ayşe Hanım’a: İzmir’in Palancılar Çarşısında (bugünkü 1316 Sokakta) babasına ilişkin Fazlıoğlu Hanının yarısı, bir konak, meskenler, dükkanlar, bir sabunhane, kent dışında zeytinlikler ona hak olarak verilmişti.
Bunca mal mülke sahip olmak, Ayşe Hanım’ın yetenekli iş insanı olma tarafını ortaya çıkarmış olmalı.
Demek ki kapalı, birikmiş bir güç vardı içinde.
Açığa çıkmayı bekleyen bir “akıl, beceri”!
Ayşe Hanım yalnız varlıklı ve tanınmış bir ailenin kızı, hanımı olarak kalamazdı.
Ticarete atıldı ya da babasından kalan işleri sürdürdü. Kısa zamanda İzmir’in en tanınmış tüccarlarından biri haline geldi.
Bugünkü Kemeraltı’nda, deniz kıyısında tek katlı iki kapılı, büyük bir han yaptırdı. Hanın içinde depo olarak kullanılan 15 mahzen, 1 kahvehane, bir kenef de vardı.
Çok fonksiyonel ve göz alıcı bir külliye idi burası.
Hanın önüne inşa ettirdiği özel iskele kente gelen giden malların yükleme boşaltma işlerinde büyük fayda sağlıyordu. Depo ve iskelenin kullanımı Ayşe Hanım’a büyük çıkarlar getiriyordu.
Belki de bugünkü Konak Vapur İskelesi onun türevi, onun esintisidir.
Artık İzmir’de ticaretin odağında yalnız Levantenler, Hıristiyanlar değil Müslümanlar, hatta Türk bayanlar da vardı.
Zaten vaktin ruhu da İzmir’i büyük bir ticaret merkezi, Osmanlının çok değerli limanlarından biri yapmaya yöneltmişti.
Ünlü İpek Yolu kendine yeni bir kavşak bulmuştu.
Ayşe Hanım’ın vakf dokümanı.
Asya’nın içlerinden İran’a, bir Türk kenti olan Tebriz’e gelen, oradan da daha evvel Halep’e giden yün, pamuk, ipek ve balmumu taşıyan deve kervanları artık İzmir’e gelmeye başlamıştı.
İzmir’den, bu malların İstanbul’a, Anadolu’nun başka yerlerine, Avrupa’nın dört bir yanına dağıtılmasının önü açılmıştı.
İzmir’in denizi kendine çekiyordu tüccarları.
Ayşe Hanım’ın Kemeraltı kıyısındaki hanı ve iskelesi de bu dağıtım için biçilmiş kaftandı.
Zaten babası Dervişzade Mehmet Efendi ve kocası Hazinedar Mehmet Efendinin akrabaları daima denizci, deniz yollarının güvenliği, limanların idareleriyle ilgili şahıslardı.
Muhakkak onların da yardımıyla Ayşe Hanım varlığına varlık kattı.
Bunlarla birlikte Ayşe Hanım hayır işlerinde de aktif görüldü.
Baba soyunun ve hısımlarının Devlet’e yakınlığıyla, Müderris olan eşi nedeniyle Ayşe Hanım ilim etraflarında güzel tanınan, Devlet katında ve toplum içinde hürmet duyulan bir bayandı.
Bu ortamda 1749 yılında çok değerli ve verimli, izleri günümüzde de göz önünde olan bir Vakıf kurdu.
İyi alakalar içinde olduğu İzmir’in saygın aileleri ona bu Vakıf’ta yardımcıydı.
Yine Yasin Taş’ın verdiği bilgilere nazaran; Vakfın kuruluş (tescil) toplantısına (meclise); İzmir Müftüsü Hâcı Ahmed Said Efendi ve onun dünürü Kâtipzâde Müderris Hâcı Ahmed Reşid Efendi, müderris Çavuşzâde Seyyid Mehmed Efendi, Çavuşzâde Mahmud Efendi ve Yusufzâde Mehmed Efendi, Haremizâde, Çadırcızâde, Müdanizâde ve Nazikzâde ailelerinden temsilciler, kentin önde gelen âlimleri, hayırsever, seçkin şahıslar katıldı.
Onlar din, eğitim ve ticaret üzere alanlarına istikamet verdikleri üzere kendilerine de ilişkin vakıflarla hayır hasenat işlerinde bulunuyorlardı.
Dervişzâde Ayşe Hanım kurduğu Vakıf’la, evvel bugünkü Konak Meydanı’nın bulunduğu yerde bir medrese inşa etti. Yakınındaki ticaret yaptığı Han’ı, İskele’yi de bu vakfa dahil etti.
Ayşe Hanım yaşadığı ortamın eğitim aktiflikleri, öğretim gereksinimleriyle da ilgiliydi.
Bu nedenle, oluşturduğu Vakıf’a yaptırdığı birinci iyi iş bir eğitim kurumu kurmak, bir medrese inşa etmek olmuştu.
Ayşe Hanım kendi ismini verdiği medrese binasını, bugünkü Konak meydanında, deniz kıyısında, içine yaşadığı köşk ile İzmir’in tekrar varlıklı ailelerinden Katipzadelerin ünlü konağı ortasındaki kendine ilişkin alana inşa ettirdi.
Medrese binası kagir ve iki katlıydı. Alt katında, yatılı öğrencilerin kaldığı “hücre” denilen 8 oda, üst katta ise ders yapılan bir yer vardı.
Binaya ayrıyeten bir çamaşırhane, bir hamam, iki kenef yapılmıştı. Öğrencilerin her muhtaçlıklarının karşılanması düşünülmüştü.
İnşaat 1749 yılı ilkbaharında tamamlandı. Binayı çabucak İzmir Kadısı (Baş yargıcı) Atıf Mehmed Efendi huzurunda Vakıf’a devretti Ayşe Hanım. Ek olarak kent etrafındaki 667 adet zeytin ağacını da Vakıf’a bıraktı.
Medresenin masraflarını karşılamak için de 1754 yılında sahip olduğu Konak, konut, dükkan, sabunhane üzere birçok mülkü de Vakıf’a bağışladı.
Medresede kalan öğrencilerin sabun gereksinimlerine kadar birçok muhtaçlığının karşılanmasını kural koştu.
Başka medreselerde dedikodusu yapılan yanlışlıkların yansımaması için, kendi medresesinde hiç kimseye rica ve şefaatle müderrislik verilmemesini, kimsenin kayrılmamasını Vakıf şerhinde bilhassa belirtti.
“İltimas”; birine haksız yere yarar sağlamak, bu toplumsal hastalık, demek o vakitler da varmış!
Kendi kuruluşunun kimi medreselerde görülen yozlaşmalara karşılaşmamasını istiyordu Ayşe Hanım.
Bina yapıldığında binanın içinde toplu namaz kılmak için özel bir yer ayırmamıştı dizayncılar. Vakitle namazların cemaatla yapılması gerektiği düşünüldü.
Medresenin bahçesine küçük bir mescit yapılması kararlaştırıldı. Mescidin üretimi 1755 ilkbaharında bitti.
Ayşe Hanım’ın Medresesi ve Mescidi uzun yıllar İzmirlilere hizmet etti.
Daha sonraları Vakıf idarede birçok külfetler yaşansa, birçok husus mahkemelik olsa da yapıların fonksiyonu sürdü.
Bugünkü Konak Meydanına 19.yüzyılda, o vaktin siyasal şartları ve gereksinimleri ortamında deniz doldurularak askeri bir tesis; “Sarı Kışla”, sonra da daha gerideki Hükümet Konağı inşa edilmişti.
Bu binaların alan muhtaçlıklarını karşılamak için Ayşe Hanım’ın Medrese ve Mescidine gelir sağlayan yapılar; konağı, hanı, sabunhanesi ve iskelesi vakitle ortadan kaldırıldı.
Zaten Hükümet Konağı da tekrar İzmirli ünlü Katipzadelerin Konağı yerine yapılmıştı.
Halk ortasında deniz kıyısında olduğu için Yalı Camii/Konak Camii olarak anılan mescit ise, vakit içinde sarsıntılardan, yangınlardan ziyan görmesinin akabinde 19.yüzyılın ikinci yarısında temelinden yıkıldı.
Vakfın geliri yüksekti ve Ayşe Hanım’ın Mescidi tekrar inşa edildi.
Ancak, Konak Meydanına yapılan yeni Hükümet binasının/konağının bahçesini genişletmek maksadıyla olsa gerek, bu kere eski yerine değil daha ileriye, daha kuzeye inşa edildi.
Başlangıçta minaresi olmayan Mescide şık bir minarenin 1878 yılında eklendiği sanılıyor.
20.yüzyılın başlarına kadar ikisi bir ortada duran Ayşe Hanım’ın Medresesi ve Mescidinden Medrese, Hükümet Konağı’nın bahçesini genişletmek gerekçesiyle o vaktin İzmir Valisi Rahmi Beyefendi tarafından yıktırıldı.
Zaman rüzgarmış, gelip geçiyor!
Ne yazık ki geçmişin izlerini de siliyor!
Ayşe Hanım, bugün İzmir’in en beğenilen mevkisi, Konak Meydanı ve etrafının biçimlenmesine, işlevselleşmesine yol açan bir insandır.
Bugün “Yalı/Konak Camisi” ismiyle anılan “Ayşe Hanım’ın Camisi” günümüzde, her gün önünden geçen binlerce kişiyi, içinde ibadet eden insanları sessizce selamlıyor.
Böyle göz alıcı bir hayat süren, bayan başına İzmir’de kıymetli işler başaran, o vaktin varlıklı ve soylu sınıfından Dervişzade Ayşe Hanım ile eşi Haznedarzade Müderris Mehmet Efendi’nin hiç çocukları olmadı.
Önce Mehmet Efendi, akabinde muhtemelen 1757 yılında Ayşe Hanım öldü.
Ölümlerine neden olan, tahminen de o yıllarda İzmir ve Batı Anadolu’yu kasıp kavuran veba salgını idi.
O melun hastalık birkaç yıl içinde İzmir nüfusunun beşte birini kırıma uğratmıştı.
Doğa vakit zaman, kimseyi ayırmadan insanlığa bu türlü ağır tokatlar atabiliyor.
İşte İzmir Körfezinin köpüklü dalgaları yöntem adap kıyısı okşarken, martılar bir lokma peşinde oradan oraya uçuşurken bu türlü bir sıra dışı bayan yaşadı İzmir’in bereketli ortamında.
Zeytin ağaçlarının yeşil, kara tanelerle yüklü kısımları bir yandan poyrazla öbür yandan imbatla salınıp duruyor hala.
O vakit da bu vakit da!
Görkemli dolunay Nif Dağı üstünden tüm haşmetiyle yükselmekten çekinmiyor.
İzmir durmadan değişiyor, dönüşüyor!
Ayşe Hanım anılarıyla onurlandırıyor İzmir’i..…
Neden ki unuturuz bu hoş insanları?
Sefa Taşkın
14.09.2022
Dikili/İzmir